Pers kültürüne düşkünlüğümü, merakımı beni yakından tanıyanlar iyi bilir. Yıllardır içimde taşıdığım, dinlemeye ve söylemeye doyamadığım müziklerin bestecisiyle, önce mail ile yazışarak, bugün ise ilk defa yüz yüze gelerek tanıştık. Fotoğraftaki beyefendi İran’ın en değerli müzik adamlarından biri Anoushiravan Rohani’dir..
Açıklığı, samimiyeti ve dinamizmi beni derinden etkiledi. San Francisco’ya transit uçuşu arasında bana zaman ayırmakla kalmayıp, hadi piyano olan bir yer bulalım önerisi üzerine ve yeni havalimanı yakınında böyle bir yer bulamayınca kendimizi otoparkta şarkı söylerken bulduk.. O yarım saat içerisinde bile söyledikleri o kadar kıymetli ve öğreticiydi ki..
Kafamda çok karmaşık olmayan bir proje için bir araya gelmişken, konu çok farklı bir hale büründü ve çok çekici hâle geldi. Bir kere daha anladım ki vizyon, görmüş geçirmişlik, zarafet bambaşka bir şey.. Aslında bir süredir kafa yorduğum Kafka’ya ait bir söz üzerine tekrar tekrar düşünüyorum.
Şöyle ki; “Uzakta olanın yakınlığı, yakında olanın uzaklığına tercih edilir. Çünkü her yakınlaşma zamanla uzaklaşmaya dönüşür.” Sözün ilk cümlesi, son günlerde kendi hayatımda bunu teyit ediyor. Hem de bugün uzakta olanın yakınlığını bizzat 4 kişi bir arada yaşadık. Hayatımda ilk defa gördüğüm ve benim için yanımda olmayı içtenlikle kabul eden sevgili Leila Barani, kısa bir süredir tanıdığım enerjsi bana çok iyi gelen Senem Eren ve canım Yalda’m bu sözün özetidir. 🙏 Teşekkürün ötesinde sıkı kucaklaşmaları hak ediyorlar, biz de onu yaptık. Özetle Anoushiravan Rohani şâhâne, proje fevkalâde güzel, önemli, değerli, gerisi ise teferruat.. 🌹